Spodnie, Burda 3/2014 mod 115

      Przyznam szczerze – ten uszytek był dla mnie ogromnym wyzwaniem. Po pierwsze – nigdy wcześniej nie szyłam spodni. Bałam się bardzo, bo coś mi mówiło, że mała ilość postów dotyczących spodni na obserwowanych przeze mnie blogach o tematyce „szyciowej” może oznaczać, że nie jest to takie proste, jak mogłoby się wydawać.

 

     Po drugie, tkanina, którą wybrałam jest nieelastyczna. Teraz już widzę, że jest to spory błąd przy tym fasonie spodni, bo nie „współpracują” przy siadaniu (nie mówiąc już o tym, że czuję się w nich całkowicie obnażona i raczej nie będę ich nosiła, dopóki nie zrzucę kolejnego kilograma lub dwóch :) ). 

 

     Nie ryzykowałam wiele (poza ewentualną stratą czasu), bo tkanina kosztowała 7 zł, kupiłam ją w second handzie i od razu wiedziałam, że zrobię z niej spodnie. Teraz myślę sobie, że powinnam wybrać inny fason albo w końcu nauczyć się robić dokładne pomiary przed skrojeniem. 

     Ale nie ma tego złego… Szyjąc przyłożyłam się najlepiej, jak potrafiłam. Wykończyłam spodnie starannie, wszyłam suwak (po który specjalnie jechałam w 30-stopniowym upale – w tym miejscu dziękuję Hani za wyrozumiałość ;) ), dokupiłam guzik dedykowany do jeansów, żeby uniknąć „dziurkowanego”. Pół godziny główkowałam nad tym, jak rozgryźć opis dotyczący tego malutkiego fragmentu, który chroni bieliznę przed zniszczeniem przez suwak (dla wyjadaczy szychowych to pewnie banał, ja siedziałam z gazetą w jednej i z parą dżinsów w drugiej i porównywałam opis z gotowymi spodniami…). 

     Reasumując: jestem dumna, bo szycie wykonałam bardzo solidnie i mimo braku stuprocentowego zadowolenia z efektu, nie uważam czasu, który poświęciłam na ich wykonanie za zmarnowany. Nauczyłam się bardzo dużo, na pewno uszycie kolejnych spodni sprawi mi mniej trudności. Mam już inną zasłonę na kolejny wzorzysty model, ale na pewno nie prędko się za niego zabiorę. Co za dużo, to niezdrowo :)